In de vorige blog werd het gebruik van de Stichting Administratiekantoor (‘STAK’) binnen familiebedrijven beschreven. Een van de motieven voor het gebruik van een STAK is het scheiden van de zeggenschapsrechten en de economische rechten van aandelen. Het certificeren van aandelen is echter niet de enige manier om deze rechten te scheiden. Het is ook mogelijk om stemrechtloze aandelen uit te geven.
Op 4 oktober 2024 heeft de Hoge Raad arrest gewezen in een zaak waarin de vraag centraal stond of een werkgever rechtmatig het inzagerecht van een voormalig werknemer heeft beperkt. De werkgever heeft geweigerd om de ex-werknemer inzage te geven in het door de werkgever in het kader van een arbeidsgeschil bij een derde ingewonnen advies. Uit de AVG en UAVG volgt dat het recht op inzage kan worden beperkt indien dit in het individuele geval noodzakelijk en evenredig is ter waarborging van (o.a.) de “bescherming van de betrokkene of van de rechten en vrijheden van anderen”.
In Nederland zijn er bijna 300.000 familiebedrijven actief. Veel van de familiebedrijven die wij in onze praktijk tegenkomen gebruiken een Stichting Administratiekantoor (‘STAK’) om de governance van het familiebedrijf te organiseren. Maar wat houdt dit precies in?
Op 28 augustus 2024 heeft Rechtbank Noord-Holland geoordeeld over een geschil omtrent een turboliquidatie en bestuurdersaansprakelijkheid. Centraal stond de vraag of de bestuurders onrechtmatig hebben gehandeld jegens een derde door de vennootschap via een turboliquidatie te ontbinden.
De verschillende toezichthouders in de EU krijgen jaarlijks vele meldingen binnen van overtredingen van de AVG. Zeker in Nederland, waar de Autoriteit Persoonsgegevens al jaren kampt met achterstanden en capaciteitsproblemen, moet de toezichthouder vervolgens beslissen welke meldingen zij opvolgt. Maar heeft de toezichthouder daar wel een keuze in of moet de toezichthouder bij een overtreding handhavend optreden? Deze vraag heeft een Duitse rechter als prejudiciële vraag voorgelegd aan het Europees Hof van Justitie.
In faillissement kan een curator in bepaalde gevallen de statutair bestuurders van een vennootschap aansprakelijk stellen voor het faillissementstekort. De wet geeft de curator daarnaast de mogelijkheid om personen die formeel geen bestuurder zijn van de vennoot-schap, maar feitelijk wel (mede) het beleid bepalen van de vennootschap, op eenzelfde manier aansprakelijk te stellen. Dat kan verstrekkende gevolgen hebben, onder meer omdat de feitelijk beleidsbepaler niet altijd over dezelfde informatie beschikt als het bestuur en de feitelijk beleidsbepaler in principe ook geen beroep kan doen op een bestuurders-aansprakelijkheidsverzekering. Het is dus belangrijk dat de feitelijk beleidsbepaler zich voldoende bewust is van de risico’s.
